دوبـاره شـنـیـدی تـو آهـم خـدا            نـدیـده گــرفـتـی گـنـاهـم خــدا
کـریـمـانـه، بـی‌مـنّــتـم داده‌ای            سـر سـفـره‌ات باز، راهـم خدا

تو با پرده پـوشیِ من خواستی            نـبـیـنـد کـسی روسـیـاهـم خـدا

چنان از درِ دوسـتی خـوانـدیم            که انـگـار من بـی‌گـنـاهـم خدا
زمـانـی نـمـانـده برایم، بگـیـر            دگـر فــرصت اشـتـبـاهـم خـدا
بـجـز مهـربـانـی تو هـیچ کس            نـدیــده غــمِ در نـگــاهـم خــدا
بجز تو کسی خیر من را نخواست            تو هستی فـقط تکـیه گاهـم خدا
تو آغوش وا کرده‌ای رو به من            و من باز هم، تـوبه خواهم خدا
بیا با چـراغ هـدایت«حـسین»            نـشـانـم بـده راه و چـاهـم خـدا
مرا اشک روضه به حال آورد            فقـط با هـمین روبه راهم خـدا